Etiquetas

martes, 1 de diciembre de 2015

Será na Galiza nosa...



Dende O Porriño a Moaña,
Pasando por Redondela,
O mar afonda tesouros
E a terra amosa riquezas.
Será polas choivas verdes
Ou polas blancas mareas,
O caso é que incluso o aire
Envolve de maxia e lenda…

Haiche Galiza no mundo
E no mundo din as lenguas
Que si aquí te achegas muito,
¡pérdete, xa non te arredas!
Será que prenden as falas,
Será que temos cadeas
Nesta Galiza de arrastre
De redes ou de rabelas.

I, ¡ai!, que dixen mundo porque
No mundo queren galegas
E galegos pra faceren
O que aquí xa non lles deixan.
Será que aquí nos adoitan
A crecer as malas herbas
E nós, que somos naturais,
¡ala, deixamos que crezan!.

O caso é que fumos paso
Para a historia das Américas,
E que somos paso agora
De aventuras e promesas.
Será logo que nos pasan
Por enriba e de maneira
Que somos pasto de “nónadas”
Que engordan nas nosas leiras.

miércoles, 25 de noviembre de 2015

Apolo na cuna...



Si o Oráculo de Delfos me viñera
A predecir un tempo de fortuna…
Diríalle o mesmo que me dixera
Apolo cando me veu ver á cuna

“Non busques que o destino che apareza,
Só agarda que o corazón lata forte
Pra que a túa alma endexamáis esqueza
Que ha de primar o amor antes que a morte”.

“Así que non te empeñes de futuro,
Inspira, esforza a vida do Presente.
O que está lonxe,… é víctima do escuro
E o que está preto,… é para o ser lucente.”

“As armas que che vou dar, en sostén
A túa vida, son as miñas artes;
Con elas, fareite un home de ben
Pra que xamáis a inspiración descartes.”

“Se Valente e leal pero primeiro,
Cédelle o teu amor a unha muller
Que, chegado o día, te vexa enteiro
Ainda cando ti non te deixes ver.”

GRACIAS, ANDREA.

lunes, 9 de noviembre de 2015

De ser Nieto a dejar de serlo...

Presta atención a mis palabras, mundo,
Yo vengo de las mieles del Elíseo,
Vengo de ser Nieto, a dejar de serlo...
Y a dejar de vivir en el Paraíso...

Una vez tuve lágrimas sin ojos,
Mis ojos no existían en un mundo
Donde ya no vería a mis abuelos
Ser, a mis ojos, “Lo mejor”; incluso
Teniendo padres que sabía atentos
A que era su hijo único...

Abuelo Jesús,...Hidromiel,
Abuela Pepa...Ambrosía,
Fuisteis, sois y seréis,
Las mieles de mi vida.

Lloro ( atrona mi alma) abuela
Al verte ida de mi vida,
Nada -abuela- me consuela,...
Tú que eras el pie derecho
Y la cabeza rendida
Para verme satisfecho
Incluso estando impedida...
¿ cómo no vas a escuchar
Que una parte de mi vida
Se fue contigo perdida?

Tu ausencia siempre me vence
Y resistencia no tengo.
Siempre igual,...algo se rompe
Dentro de mí y sin lamentos,
Lloro...pues en el vacío
No hay nada más que silencios.

Te amo, constelación de cosas buenas,
Te adoro, planetaria de cariño,...
Soy un poeta, soy un verso, abuela,
Pero primero soy, de amor, tu hijo...

Tengo tu alma y detento
Tu marcha hacia el olvido,
-Abuelo- no hay intento
Y es un tiempo perdido
Para el Tiempo que intenta
Que pierda yo la cuenta
De que un día te tuve
Como quien tanto sube
Y que al fin solo se sienta...
Porque no hay más que subir...
Ése fue nuestro existir.
Tú, que fuiste la herramienta
Que huyó mi miedo al dormir,
Sueño que soy de esta cuenta
Quien te ayuda a conseguir
El descanso que mereces,
Recordarte tantas veces
Como no te dejé ir
(De mi cama)
¡ Gracias 'Buelo por venir!

A los dos, pedazos (¡ no!), mundo entero, os llevo en la luz, en el reflejo, en el eco, en el espacio infinito de un sentimiento que estalla cada día de mi vida con emociones que pueden ser de radiación y de tormenta, de maravilla y de fascinación. Vuestro Nieto ha encontrado el amor más allá de Vos, mi esposa no es la meta, ella es sólo el comienzo de todo cuanto me habéis inspirado en devoción, amor, cuidado y tesón...Tenemos dos niñas ( ¡ abuela, abuelo, dos niñas!) como dos escenarios de un cielo fabuloso, dos cometas preciosas que perseguirán algún día vuestra memoria y que su padre, complacido, les dirá que sus abuelos fueron como los personajes de un cuento, como una fantasía vivida y afortunada para dar lugar, en el corazón de su padre, un momento al que ir y sentirse bien, agradecido, a salvo, en paz por amar y ser amado por primera vez en su vida.

Abuela, te susurré un te amo, te di las gracias,...te fuiste poco después, sé que no fue suficiente, lo quiero intentar otra vez, quiero volver a decirte te amo, quiero darte las gracias otra vez,..............

Lo siento, ya sólo sé llorar.

lunes, 31 de agosto de 2015

II Epístola a mi hija Dafne...



Pequeña vida mía, ya has crecido, ya has dejado de ser bebé…

Pocos días faltan para tu entrada al “cole” y qué duro es de creer,…
  
Que te dejaré en un lugar insólito y con gente que no he llegado ni a conocer…

El río de tu vida llega a su primer escollo y espero que su “salto” sea bueno de hacer…

Tengo miedo de dejarte ir al mundo, soy como una piedra en tu camino, lo sé.


Ahora pienso que eres como el agua que avanza y vence cualquier nivel

Para seguir creciendo, como tú, que crecerás hasta convertirte en toda una mujer.


Te amo, bolita mágica, mi Dafne, mi victoria y mi laurel…

Tu llegada fue la sublime oportunidad de ser la persona que siempre quise ser…

Devota, protectora, generosa, paciente, consejera,…Soy tu pilar y tu capitel,…

Si temes, si lloras, si sufres, si dudas,…No te importes, aquí estaré…

Como luz y como sombra tuya, para que siempre me puedas ver.


Harás lo que yo no supe y sabrás siempre lo que hacer

Porque tu padre te entiende, te respeta y te quiere a partes iguales, mi bien…

Cuenta conmigo que eso será para ti, mi dosel.


Yo soy el mortal que escribe pero tu cuento aun está por leer…

Tu madre es la magia que te enseña a vivir y a comprender…

Ella es tu lengua y sobre sus pies, cada día, pones tus pies…

Así, aunque el lugar sea un Amazonas, nunca te podrás perder…

Es tu savia, tu sabia, tu cabaña, tu refugio, tu corazón y tu piel…

No existen los milagros, pero tu madre es el milagro de tu vida, repetido, una y otra vez.


Ya estoy tranquilo, mi vidita, pues mi amor ya no tiene a quien vencer…

No tiene rival conocido y de lo desconocido, ya se encarga, nuestra súper-persona

Tu madre, “MAMÁ”, “ANDREA”, mi mujer.


Una última cosa,… tu hermanita, te esperará todos los días, feliz de saber…

Que su “tata” llega a casa y que, en fin, “abrirse una puerta” se convierta en un placer.

OS AMO, ADN.